نقد و بررسی Castlevania Requiem Collection
اگر دقت کرده باشید، نسل هشتم، یعتی نسلی که هم اکنون در آن هستیم، نسلی بود که شرکت ها بیشتر از اینکه به فکر معرفی تکنولوژی عجیب و غریب و گرانی باشند که بعدش نتوانند از آن پشتیبانی کافی را به عمل آورند، به فکر تجربه ی ناب بازی بوده اند. فقط به تعداد بازی های بازسازی شده، ریمستر شده و پورت شده از نسل های قبل نگاهی بیندازید. همه سخن از «بازگشت» شرکت هایی مثل کپکام می زنند و دلیل آن در واقع این است که کپکام آمده و چیزی را که طرفداران مدت هاست تشنه ی آن هستند را به آنان برگردانده است: بازی های نوستالژیک و کاراکترهای به یاد ماندنی. باور کنید یا نه، کمتر کسی هست که از تغییر سری مورد علاقه اش لذت می برد. گیمرها قشری هستند که عاشق نوستالژی اند. شاید جلوی خیلی از ماها Call of Duty: Modern Warfare، مافیا و یا GTA: San Andreas را بگذارند، نقشه ی بازی را بهتر از نقشه ی خانه خودمان می شناسیم، چون با این بازی ها زندگی کرده ایم. در هیچ نسل دیگری این اتفاق نیفتاده بود که این همه بازی خوب به یک نسل جلوتر انتقال پیدا کنند. اگر سری به فروشگاه سونی بزنید و دنبال چند نام خاص از بازی های نسل بگردید، مطمئناً نتیجه شما را متعجب خواهد کرد. تعداد بازی های انتقال یافته واقعاً بیش از حد انتظار است. این موضوع یک حسن دیگری هم داشته و آن اینکه بازیبازان جوان تر که از تجربه ی بسیاری از بازی های خوب در آن زمان محروم بوده اند، می توانند تعدادی از این شاهکارها را تجربه کنند و این گونه اختلاف نسل ها کمتر شود. این ها را گفتم تا به معرفی یک کلکسیون ویژه برسم که برای کنسول PS4 عرضه شده و حاوی دو بازی به یاد ماندنی Castlevania Symphony of Night و Castlevania Rondo of Blood است. کسلوانیا نامی مشهور برای هر بازیباز قدیمی است و هر کسی که کمی از تاریخ بازی ها اطلاع داشته باشد مطمئناً می داند که Symphony of Night یک شاهکار تمام عیار در تالار افتخارات بازی هاست. با ما همراه باشید تا نگاهی اجمالی به بازسازی این دو بازی و این کلکسیون ارزشمند داشته باشیم.
با نقد و بررسی Castlevania Requiem با ما همراه باشید…
کسلوانیا یکی از خاص ترین بازی های تاریخ بازی هاست که قدمت زیادی هم دارد، اما متاسفانه به مشکلی دچار شده که سایر بازی های کونامی هم اکنون به آن دچار هستند و آن اینکه کونامی به کلی آن را فراموش کرده و نسخه های جدیدی که از این بازی منتشر می شوند با اینکه بازی های خوبی هستند، اما به هیچ وجه به پای اجداد خود نمی رسند. فضای بازی یک فضای کاملاً قرون وسطایی است که درباره ی خون آشام هاست و فکر کنم نام خون آشام ها کافی است تا آدم جذب یک بازی یا محصولی دیگر شود. بازی Rondo of Blood اولین بازی مجموعه است که تا ۱۴ سال به شکل انحصاری برای بازیبازان ژاپنی بود و از ژاپن خارج نمی شد و بعد از ۱۴ سال هم که از ژاپن بیرون آمد، در سال ۲۰۰۷ فقط برای کنسول PSP انتشار یافت و بسیاری از بازیبازان از تجربه ی آن بازماندند.
داستان Symphony of Night و Rondo of Blood طوری نیست که با بازی نکردن یکی از آن ها از تجربه ی کامل دیگری هم محروم شوید، اما به هم مرتبط هستند و این کلکسیون به شما اجازه می دهد آن را با ترتیبی که مناسب تر است بازی کنید. در Rondo of Blood شما در نقش شخصیتی به نام ریچر بلمونت (Richter Belmont) هستید که به دنبال معشوقه ی خود آنِت (Annette) به جنگ دراکولا می رود و با شلاق معروف خود همه را از میان بر می دارد. در بازی دوم یعنی Symphony of Night دیگر ریچر بلمونتی در کار نیست و پسر اوست که این بار با بازگشت دراکولا به نبرد با او می پردازد. پسر ریچر، آلوکارد (Alucard) نام دارد که دیگر فقط به یک سلاح خاص متکی نیست و لیست طویلی از سلاح ها را در اختیار دارد. روایت داستان مانند گذشته باقی مانده و چیزی قابل ذکر از آن کم و زیاد نشده. در کل این دو بازی از نظر داستانی پیچیدگی خاصی ندارند (همانطور که سایر بازی های دوبعدی آن زمان نداشتند)، اما به هر حال این داستان است که فضای کلی یک بازی را به آن دیکته می کند و داستان کسلوانیا هم مطمئناً موفق به انجام این کار شده است.
گرافیک پیکسلی و فضای قرون وسطایی بازی
از جهت گیم پلی دو بازی متفاوت پیش روی شماست که در عین شباهت زیاد با هم، یکی از دیگری سطح بالاتر است. گیم پلی Rondo of Blood جذاب و دوست داشتنی است. استفاده از شلاق ریچر بلمونت هیچ گاه قدیمی یا خسته کننده نمی شود ولی در عین حال قلق یا اصطلاحاً Learning Curve دارد؛ بدین معنا که شاید اول کار خیلی استفاده از آن را بلد نباشید، اما استراتژی مربوط به آن که دستتان آمد، استفاده از این شلاق بسیار لذت بخش خواهد بود. نکته ی این شلاق اینجاست که باید دقیقاً در این زمان خاص با آن ضربه بزنید و اگر زودتر یا دیرتر از آن استفاده کنید، موثر نخواهد بود و از دشمنان ضربه دریافت خواهید کرد. درست مانند بازی اصلی، هنگامی که چد بار در بازی شکست می خورید و ریچر را به کشتن می دهید باید مرحله را از ابتدا شروع کنید. با اینکه این عنوان بازسازی یک عنوان قدیمی و دهه نودی است، اما تغییر یک سری مسائل مانند این موضوع می توانست به هرچه جذاب تر شدن بازی کمک کند. امروزه کمتر بازیبازی حوصله دارد بازی را پس از چند بار شکست از ابتدای مرحله آغاز کند، آن هم این بازی که می شود گفت سخت است و بدون شک این اتفاق چندین بار برایتان خواهد افتاد.
امروزه کمتر بازیبازی حوصله دارد پس از چند بار باخت، مرحله را از اول آغاز کند. نتیجه اش می شود این عکس!
به جز شلاق افسانه ای بلمونت، سلاح های دیگری هم هست که می توانید از آن ها استفاده کنید، البته استفاده از آن ها مانند شلاقتان کاملاً رایگان نیست و باید با قلب هایی که از کشتن دشمنان به دست می آورید آن ها را به کار بگیرید. با این سلاح های فرعی، قابلیت زدن ضربات سهمگین و قدرتمندی را هم دارید که به خاطر هزینه ی بالای آن ها، تنها چند بار محدود قادر خواهید بود از آن ضربات استفاده کنید. چیزی که طراحی مرحله ی Rondo of Blood و حتی Symphony of Night که در ادامه به آن خواهیم پرداخت را بسیار جذاب می کند، وجود مراحل مخفی در طول بازی است. مراحل مخفی امروزه در میان بازی های تقریباً تمام سبک ها رایج است و میزان زمانی که برای تمام کردن بخش داستانی می گذارید، همیشه با میزان زمانی که برای ۱۰۰% کردن بازی صرف می کنید به همین دلیل فرق دارد، اما اینکه در یک بازی که سال ۹۷ میلادی منتشر شده، آن هم با گرافیک پیکسلی، مراحل مخفی وجود داشته باشد، واقعاً جای تعجب و تحسین دارد. به جز مراحل مخفی که ارزش تکرار Rondo of Blood را بالا می برد، خود بازی خیلی طولانی نیست. قابل ذکر است که به جز شخصیت اصلی بازی، امکان این وجود دارد که شخصیت دیگری را آنلاک کنید تا با او بازی را پیش ببرید. این کار بخصوص برای این موضوع که کاراکتر جدید، قابلیت های جدیدی هم با خود به همراه دارد، دوباره بر ارزش تکرار بازی می افزاید.
باس فایت های عالی هستند. فقط طراحی محیط را نگاه کنید.
در طرف دیگر بازی Symphony of Night را داریم که همانطور که بالاتر توضیح دادم یک عنوان فراموش نشدنی در تاریخ بازی هاست که نه تنها یک بازی عالی و لذت بخش است، بلکه از دلایلی است که کونامی امروزه به این شهرت دست یافته. بازی دوم یک شاهکار تمام عیار است که نسبت به بازی اول کلی محتوای اضافه دارد و از آن طولانی تر است. هم از نظر داستانی و هم از نظر کیفی پیشنهادم این است که اول Rondo of Blood را بازی کنید تا وقتی به Symphony of Night می رسید، با تمام وجود پیشرفت این بازی و شاهکار بودنش را حس کنید. مهم ترین تغییری که Symphony of Night نسبت به بازی اول دارد، وجود قابلیت افزایش سطح است که به مانند بازی های نقش آفرینی در آن گنجانده شده است. همچنین در این بازی مراحل کمتر به شکل خطی هستند و تا حدودی آزادی عمل دارید که با کدام دشمن مبارزه می کنید و کدام را رها می کنید. سطح شما هم با توجه به تصمیماتی که می گیرید و امتیازی که کسب می کنید تغییر خواهد کرد. اوایل بازی ممکن است که برایتان سخت باشید، اما طی زمان که مهارت هایتان افزایش پیدا می کند، این موضوع کمرنگ تر می شود و به یک بالانس لذت بخشی در تمام لایه های بازی دست پیدا می کنید.
بازی Castlevania: Symphony of Night از بهترین بازی های تاریخ است.
بر خلاف Rondo of Blood اینجا وقتی می بازید دیگر نیازی نیست که مرحله را از ابتدا آغاز کنید، بلکه اتاق هایی هستند که در جریان بازی می توانید به آن ها سر زده و بازی را ذخیره کنید. البته این اتاق ها همیشه سر راهتان نیستند و برای پیدا کردن آن باید کمی بگردید. البته این را هم بگویم که خطی نبودن بازی به این معنا نیست که جهانی باز در اختیار دارید و نقشه ای دقیق مثل GTA در اختیار شما قرار می گیرد تا هر چیزی را که خواستید بدون زحمت پیدا کنید. بالاخره این را در نظر بگیرید که بازی های قدیمی خفن تر از این حرف ها بودند و بازی ها پیروزی و حس خوب رد کردن یک مرحله را دو دستی به شما تقدیم نمی کردند، بلکه باید برای به دست آوردن آن زحمت می کشیدید. پس نقشه ای که به دست می آورید یک نقشه ی کلی است و نه جای مراحل مخفی در آن به نمایش در می آید، نه می گوید کدام طرفی بروید. در بخش مبارزات تنوع سلاح های آلوکارد از پدرش خیلی بیشتر است و از سپر و شمشیر گرفته تا قابلیت های ویژه، همه را در اختیار دارد. باس های بازی نسبتاً زیاد و متنوع اند و هر کدام از آنها استراتژی خاص و متفاوتی برای شکست دادن می طلبند. قابلیت های ویژه ی آلوکارد مانند تبدیل شدن به خفاش یا گرگ، و حتی تبدیل شدن به مِه جداً جذاب اند و هرگاه که به سال ساخت بازی توجه می کنید، بیشتر به عمق این موضوع پی می برید که این بازی چقدر شاهکار است!
طراحی هنری بازی فوق العاده است. فکر کنم همه تان این عکس را یک بار دیده باشید.
گرافیک بازی همانطور که از عکس ها بر می آید، حال و هوای خاصی دارد و این موضوع را می دانید که خیلی از سازندگان هنوز هم سعی دارند بازی های خود را به این حال و هوا نزدیک کنند. مطمئن باشید طراحی هنری بازی و حال و هوای آن شما را به قدری گرفتار خواهد کرد که اگر طرفدار این سبک گرافیکی هم نیستید، باز از آن لذت ببرید. موسیقی بازی هم که حرفی برای گقتن نمی گذارد؛ اگر قرار باشد بهترین موسیقی های تاریخ بازی ها را برشماریم، قطعاً موسیقی این بازی هم در بین ۵۰ عنوان برتر خواهد بود و کمتر کسی است که کسلوانیا و به خصوص Symphony of Night را بازی کند و یکی از اولین چیزهایی که به زبان می آورد، موسیقی بی نظیر آن نباشد.
… و گرافیک بازی. پشت صحنه ای که کاملاً با فضای خون آشامی بازی هماهنگ است.
در حالت کلی، این کلکسیون بسیار ارزشمند است و شاید از مثبت ترین حرکاتی باشد که کونامی در این روزها از خود نشان داده است. قیمت ۲۰ دلاری آن، بازی را در لیست خرید هر علاقه مندی می گذارد، اما کاش همه ی این تجربیات لذت بخش با کمی محتوای اضافه همراه بود و حداقل چند تا آرت وورک و محتوای جدید داخل آن گنجانده شده بود تا حسی متفاوت تر از نسخه ی اصلی به آدم دست بدهد. اما همین هم غنیمت است و بازی کردنش بی اندازه کیف دارد. اگر دستتان به این کلکسیون انحصاری PS4 رسید حتماً آن را تجربه کنید!
